Θόρυβοι. Καφεδες. Μια γραμμη, μια γωνία, κατι που βρίσκεται αναμεσα στη γελοιοτητα στο παθος στην αληθεια και στις πραξεις. Επαφη με το παρελθον. Ξαναβρισκομαι εκει και γραφω. Μοιαζει σαν να μην εχει αλλαξει τιποτα. Προς το παρον συνεχιζομαι. Φοβοι και αγχος πεθαινουν μονο από την αληθεια που βρίσκεται αναμεσα μας. Το ιδιο ερωτημα περιπλανιεται γυρω μου. Γινε αυτος που εισαι στ΄αλήθεια. Ωραια λεξη κι αυτή. Όπως κι εσυ γλυκιά μου, θα επρεπε να της πω. Συγκρατηση αποφυγης. Καποια κατάληξη ίσως? Προχωράς διστακτικά, αλλά προχωράς. Αυτοκολητα και πιπες. Κατι θυμαμαι με μια βαρκα που ελεγες ρε μπιλυ. Γιατι ετσι? Καπως ετσι μήπως? Λιγη ησυχια στη ψυχη σκαβω. Και γενικά θα ελεγε κι ο τσο. Προσοχη με τα καλουπια, καταληγουν σε σκουπιδοτοπους. Καπνος σκεψεων μαζευτηκε. Νταξει.
