Απλα θα γινοντουσαν ζημιες και τιποτα άλλο.

Κατι του θυμιζε το μερος που βρισκοταν. Μα ναι, ηταν κοντα στο αρχαιο ωδειο. Καθως το κοιταξε αναπαυομενος στις ταυλες από ένα παγκακι αρχισε να γελαει δυνατα. Εβλεπε τον εαυτο του σε αρχαια ελληνικη κωμωδια. Μα πως τη πατησε ετσι παλι? Πως βρεθηκε παλι "εκει"? Περασε παλι από μπροστα του εκεινη, αγγαλια με ένα τυπα με τζιν-τζιλερα-τζακετ. «Γαμω τη πουτανα μου» αναφωνησε δυνατα. Όλα ειχαν διαλυθει. (Μεχρι και το τραπεζακι ειχαν πεταξει.) Ισως επειδη όλα ηταν μεσα στο μυαλο του και ποτε δεν τα εξεφρασε με το σωστο τροπο. Η δομη χανοταν λιγο-λιγο από τη ζωη του. Απλα θα γινοντουσαν ζημιες και τιποτα άλλο. «Χεχεχεχε!!!» ακουστηκε και μετα ένα δυνατο «Χαχαχαχαχαχα!!» Καπως επρεπε να ξεσπασει, εστω και με τη φαντασια του..