παρκο και μονος του

ξερω, ξερω. 6 η ωρα το πρωι στο παρκο, με ψιλοβροχο και συζητηση με τον εαυτο σου. ωραιες εικονες ειναι η αληθεια. εχεις το mp3 σου, τις σταλες να φτιαχνουν τοπιο απο μυθιστορημα, τα χρωματα της αυγης μεσα απο το παρκο. κοιτας ψηλα και βλεπεις κλαδια να εμποδιζουν την συνεφωδη ουρανια φυση. κατευθειαν ο νους στο γνωστο μας τραγουδι a forest των cure οπου οι στιχοι του σε ταλανισαν δεκαδες φορες. το διλημμα στον εγκεφαλο να παιζει ακομα και τωρα. μερικες ανασες βρεγμενου χωματος παρεα με το κατουρημα στις ριζες ενος δεντρου εφεραν μια ανακουφιση. κανονικα θα επρεπε να ειχες κοιμηθει θα σου ελεγε ενας καθημερινος τυπος-τυπισα, απο τη στιγμη που γυρισες. μην απορεις για το μη κεφαλαιο στην αρχη καθε προτασης, το shift με κουραζει.. μαλιστα..

Νιώστε

(το videaki δημιουργηθηκε περίπου πριν 2 χρόνια
αλλα έχει να πει 2 κουβέντες και σήμερα)

Music Without Borders (Balcan Place)

Απλα θα γινοντουσαν ζημιες και τιποτα άλλο.

Κατι του θυμιζε το μερος που βρισκοταν. Μα ναι, ηταν κοντα στο αρχαιο ωδειο. Καθως το κοιταξε αναπαυομενος στις ταυλες από ένα παγκακι αρχισε να γελαει δυνατα. Εβλεπε τον εαυτο του σε αρχαια ελληνικη κωμωδια. Μα πως τη πατησε ετσι παλι? Πως βρεθηκε παλι "εκει"? Περασε παλι από μπροστα του εκεινη, αγγαλια με ένα τυπα με τζιν-τζιλερα-τζακετ. «Γαμω τη πουτανα μου» αναφωνησε δυνατα. Όλα ειχαν διαλυθει. (Μεχρι και το τραπεζακι ειχαν πεταξει.) Ισως επειδη όλα ηταν μεσα στο μυαλο του και ποτε δεν τα εξεφρασε με το σωστο τροπο. Η δομη χανοταν λιγο-λιγο από τη ζωη του. Απλα θα γινοντουσαν ζημιες και τιποτα άλλο. «Χεχεχεχε!!!» ακουστηκε και μετα ένα δυνατο «Χαχαχαχαχαχα!!» Καπως επρεπε να ξεσπασει, εστω και με τη φαντασια του..