Νέο Πεταμένο Έγγραφο

Θερμοκρασια υψηλή.
Κι όμως η ζωη παει παντου.
Ο ζωντανος όπως τον ξερουμε παει παντου, ανατρεχει σε προηγουμενα κατατοπια για να διακινήσει τις ιδεες του.
Παραμεριζει τα πεταμενα λογια του σε να διαδικο συστημα.

Ακροβατεί σε μια τραμπαλα διχως αντιβαρο.
Αγκομαχαει σε ένα πετρινο βουνο χωρις σπηλιες.
Πολεμάει τη θαλασσα γιατι δεν τον γουσταρει.
Είναι και παλι μονος
Ότι ταρεσει δεν εχει ουτε ζωη, ουτε σπηλια μα ουτε κυμμα.

Αναπολει στιγμες βουλιαγμένες στον πατο του πηγαδιου.
Στον πατο της γεωτρησης για αλκοολ.
Βρικσει διεξοδο στο φυλλοβολο δεντρο που του χαριζει κιτρινα φυλλα θαλπωρης.
Κι αυτος γιανταλλαγμα παιρνει το χρωμα τους και γινεται ένα μαυτο.
Και θαβεται μαζι τους σαν τα κουναβια που βγαζουνε φτερα και τραγουδανε τον εθνικο τους υμνο.
Μακρυα από αστρονομους και αστροφυλακες.
Πετανε λιγα χιλιομετρα εξω από το διαστημα με τις διαστημο-ουρες τους για να δημιουργησουν αντιθετη ταση αποστροφης.

Ακουραστες απυθμενες αγελαστες απροσδοκητες ανιδιοτελεις ακραδαντες ανελεητες αναταραξεις αποσπουν από ακαιρους απροσωπους αεροπορους την ολοτητα του αρχικου γραμματος και την ελευθερια επιλογης του.