Ο ποιητής που χάθηκε στο πράσινο φως.

Ήταν μεσημεράκι. Ο Τζέιμς μόλις είχε πιει τη βυσσινάδα παρέα με αγαπημένα του πρόσωπα. Είχαν αράξει στη μικρή βεράντα με θέα ένα μικρό λόφο βουτηγμένο στους ελαιώνες. Σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιό του. Πήρε τα ποιήματα που έγραφε εδώ και χρόνια και τα έβαλε στη ξεσκισμένη από βροχή, ήλιο και χρήση τσάντα του. Έψαχνε ως συνήθως να βρει τα πεταμένα κλειδιά, γυαλιά και κινητό του. Μετά από δέκα λεπτά εξωντοτικού ψαξίματος έβαλε μπρος τη μηχανή του. Πήγαινε αργά, αντίθετα από το χρόνο που πέρασε σ’ εκείνο το μέρος. Καθώς έβλεπε το δρόμο, αναμνήσεις ξεπετάγονταν και τύλιγαν τη σκληρή - πλέον - καρδιά του. Και ενώ είχε αρχίσει να ξεχνιέται, τα μάτια του καρφώθηκαν στα μάτια της Αλίσιας. Για λίγο, έχασε την ισορροπία της μηχανής. Η Αλίσια ήταν η κοπέλα που είχε σημαδέψει τη ζωή του για πολύ καιρό. Γύρισε και πάλι τη ματιά του στο δρόμο και του φάνηκε πως είχε ομίχλη, ενώ ποτέ σ’ εκείνο το μέρος δεν είχε παρατηρηθεί κάτι τέτοιο. Η Αλίσια είχε βγει από ένα στενό με ένα μηχανάκι. Ήταν στην πίσω θέση ενώ μπροστά οδηγούσε ένας κοντοκουρεμένος τύπος, λεπτός με μάγκικο ύφος. Ο Τζέιμς την είδε πριν τον δει αυτή. Είχε πιάσει με τα δυο της χέρια το σώμα του τύπου και το πηγούνι της ακούμπαγε στον ώμο του. Καθώς προχώρησαν σταμάτησαν στα φανάρια, δίπλα δίπλα. Μέχρι να σβήσει το κόκκινο μια ζωή είχε περάσει για τον Τζέιμς. Λίγο πριν ανάψει πράσινο η Αλίσια τον φώναξε τρεις φορές, αλλά αυτός άκουσε μόνο την τελευταία. Ο Τζέιμς γύρισε και την κοίταξε αναίσθητα, με ένα παγωμένο, ανέκφραστο βλέμμα και γυρίζοντας το κεφάλι του μπροστά είδε το πράσινο φως της ελευθερίας. Γκάζωσε τη μηχανή του και σπινάροντας δεν ξαναείδε ποτέ του την Αλίσια. Μετά από λίγη ώρα η τσάντα του βρισκόταν πεταμένη σε ένα κάδο.